αναζητωντας στη Δονουσα 5 αληθειες και 2 ψεματα…

Ενα tailor-made παιχνιδι με προτροπη της φιλης phd . Εντυπωσεις απο το τελευταιο ταξιδι στη Δονουσα διανθισμενο με  5 αληθειες και 2 ψεματα. Οι 7 προτασεις (αρχιζουν με κεφαλαιο και τελειωνουν σε τελεια) αφορουν εμενα προσωπικα, εχουν συνταξη στο πρωτο προσωπο για να ειναι εμφανεις. Phd και leila (από την παλιά γειτονιά),  θελετε να αρχίσετε;  

 

Σχεδόν δυο χρονια, ψαχνει να μου δειξει τη Δονουσα. Εαν τα ζευγαρια εχουν καποιες συνηθειες ολοδικές τους , η δική μας ειναι αυτη.

Οταν ζεις σε νησι, περνας διαφορες φασεις που εχουν να κανουν με την αναγνωριση του περιβαλλοντα χωρου. Οι μπλε ογκοι στο βαθος του οριζοντα, παυουν καποια στιγμη να αποτελουν μονοτονο φοντο. Μπαινουν στο νοητο μας χαρτη. Εαν στο μυαλο μας ο χαρτης ειναι επιπεδος και κρεμεται στον τοιχο, στη ζωή ειναι τριγυρω μας, τα νησια φουσκωνουν και απλωνονται στη θαλασσα. Εχουν μηκος αλλα δε γνωριζεις το πλατος τους, βλεπεις κορφες αλλα δε εισαι σιγουρος εαν ειναι οι μονες.

Οι ατελειωτες ωρες που περνάς αγναντευοντας δεν κατοικουνται μονο απο σκεψεις και ονειρα αλλα και απο τις συντεταγμενες -γενικες και ειδικες-των νησιων. ΒΔ εχουμε τη Δονουσα. Ν τα Κουφονησια. Αυτη ειναι η γενικη αληθεια του χαρτη. Η καθε παραλια ομως και η καθε κορφη που καταληγει ο περιπατος εχει τη δικη της ειδικη αληθεια.  Με τον καιρο γινεται παιχνιδι δημοφιλές , συνδιασμος γνωσεων και ικανοτητων προσανατολισμου, επιχειρηματολογουμε και δειχνουμε. Ειμαι ικανη να προσανατολιστω ακομα και κλεισμενη σε ενα χαρτοκιβωτιο, οποτε παντα διασκεδαζω να μπερδευω τον λιγοτερο space oriented φιλο μας.

Για τη Δονουσα, ξεκινησαμε το τριημερο του Αγιου Πνευματος. Μαζι με τους φωτογραφους, ασκω και εγω πνευματικο επαγγελμα. Φωτεινος ήλιος και ενα δροσερο ανεπαισθητο αερακι. Βοριαδακι νομιζω. Ο ξακουστος Σκοπελιτης θα σφυριζε αναχωρηση στις 3 το μεσημερι. Η καλοκαιρινη μπορα μας πετυχε στο κατωφλι του σπιτιου, οι σταγονες χοροπηδησαν στο ψαθινο καπελο και κοιταχθηκαμε χωρις παραγματικα να σχολιασουμε. Δεν ηθελε πολυ σκεψη. Παρασκευη και 13 και ηδη εμφανιστηκε το πρωτο σημαδι, οχι και τοσο ευοιωνο. Οφειλω να ομολογησω οτι ειμαι προληπτικη. Φτου! Φτου!

Φτασαμε ευτυχως στεγνοι και με τα στομαχια στη θεση τους. Το καραβακι ηταν γεματο φιλανδους που επικοινωνουσαν σε μια ιδιορυθμη γλωσσα οπου ολες οι λεξεις τονιζονται στην πρωτη συλλαβη, μερικοι γαλλοι συζητουσαν χαμηλοφωνως τονιζοντας-αντιθετως – στη ληγουσα ενω οι ιταλοι τραγουδούσαν κάθε φορα που ζητουσαν νερο, εδειχναν γλαρους ή απασχολουσαν με παιδικα παραμυθια τα πιτσιρικια τους. Το μητρικο μου ενστικτο συνεχιζε το βαθυ λειθαργό του, αλλα ενα μικρο μικρο μωρο που νιαουριζε αντι να κλαιει μου εκλεψε την καρδια. Εχω μια αδυναμια στις γάτες και οσοι αγαπουν τα ζωα κερδιζουν αυτοματως τη συμπαθεια μου.

Στο λιμανι, συσωμη η κοινωνια υποδεχονταν επισκεπτες. Μου εκανε εντυπωση ποσο λιγοι ηταν οι τουριστες που ερχονταν για πρωτη φορα, που αρα, δεν ειχαν υιοθετησει το νησι προ μιας δεκαετιας τουλαχιστο, που αρα, δε μιλουσαν με καμαρι μερικα ελληνικα, μετα απο ενα ολοκληρο ψυχρο χειμωνα. Pays de naissance, pays d’adoption… Το νοιωθω σαν αναγκη.

Μια συντομη αλλα απαιτητική ανηφορα διακοσμημενη με ποπ αρτ σχεδια με ασβεστη μας εβγαλε στον αμαξωτο και μετα από πεντε λεπτα στην κορυφη του πετροκτιστου μονοπατιου για τον Κεδρο. Εκεινη τη στιγμη ξεκινησε ενα κρυφο παιχνιδι με συμπαικτες εκεινον, οι εκεινους που αλλαζαν την κατευθυνση της πινακιδας-βελους. Μα δεν ειναι πιο ωραιο να δειχνει το φεγγαρι; Μπηκαμε στο μονοπατι και ειχαμε την παραλια στο βαθος , μακρια μας. Βγαλαμε τα σανδαλια να περπατησουμε στην υγρη αμμο λες και δεν θελαμε να κανουμε θορυβο.  Στησαμε τις σκηνες πριν σκοτεινιασει.

Επιστρεψαμε ολο λαχταρα απο τη βολτα μας στη Χωρα για αναστηλωση. Ο αγερας ειχε δυναμωσει και τα κυματα φουσκωναν. Αργησα να αποκοιμηθω, προτιμω σε ΚΣ απολυτη ησυχια και σκοταδι. Αλλα να κοιμασαι σε παραλια σχεδον à la belle étoile, δεν ειναι Κανονικες Συνθηκες ειναι Ιδανικες Συνθηκες. Οταν ξυπνησα στη μεση της νυχτας, το φεγγαρι ειχε γυρει και τα αστερια ειχαν ξεπορτισει. Μια γαλακτικη οδος διεσχιζε τον ουρανιο θωλο. Εμεινα να χαζευω τον αγριεμενο ηχο των κυματων και τα αστερια. Εαν δε φοβομουν τοσο το σκοταδι θα ειχα ξαπλωσει εξω στην παραλια…