οπως σου είπα ακομα ξυπναω νωρις, αλλα μ’αρεσει και ας τσουζουν τα ματια μου. μ’αρεσει να ακουω την πρωινη δροσια ακατοικητη απο βιαστικα φασαριοζικα νεανικά δικυκλα και δυσκινητες νταλικες φορτωμενες ξεσκεπαστα εμφιαλωμενα νερα. μ’αρεσει να κοιταζω τα χρωματα και εχω μεινει εκει να κοιταζω μονο τα χρωματα. καθε φορα λεω να γραψω αλλα δε μου βγαινουν οι λεξεις. εχουν σκαλωσει στη παρωνυχιδα του δεικτη μου.
οι λεξεις των αλλων ομως με χορταινουν τα λαμπερα μεσημερια : η ραγδαια επιδεινωση του θαναση χειμωνα το fusil de chasse του Yasushi Inoué και το Μπονσαι του Αλεχαντρο Σαμπρα
αλλες φορες απλα το ξασπρισμενο παιχνιδι των βραχων
ιδιατερα οταν εχω εξασφαλισει την πολυτελεια της απομονωσης
γενικα ομως αποφευγω τον ηλιο πηγαινω για μπανιο τις περισσοτερς φορες αργα οταν ειναι αδειες οι παραλιες αν εξαιρεσω το κιτρινο ροδο του τεξας
γιατι εκεινες τις ωρες , που ο ηλιος κουρνιαζει αριστερα στα βραχια
οι τουριστες δειπνουν ή ενυδατώνονται ή εκκρυουν χυμους σε κατασπρα σεντονια ξενοδοχειου. Η ήδη περιφερουν μια υπεροπτικη ευτυχια στα δρομακια επιδεικνυοντας ενα φανταχτερο κοκκινισμά που κανει ακομα πιο λαμπρο το χαμογελό τους.
Το βραδυ δεν εχω πολλα να κανω , εχω ομως πολλα περισσοτερα να δω σε αυτο το μυρμιγκιασμα φυλών και ηλικιων: παιδιων που δεν εχουν τελειωσει το σχολειο και υπολογιζουν το ξυλακι φραουλα φυστικι που κρατουν στα χερια τους στα παγωτα που εχουν φαει μεχρι στιγμης , κοριτσιων με υπερμηκη μαλλια και κοντα σορτς και τη θυληκοτητα να ηχει οπως το σκουλαρικι στα δοντια, αγοριων να καβαλουν ποδηλατα, μηχανές με χαλασμενα φλας και κρεμουν με χαρη το αχαρο μπόι τους οταν ειδοποιουν με το χερι οτι θελουν να στριψουν καθως και ολων των πιθανων αθροισματων των προηγουμενων ηλικιων που υποστηριζουν τον ερωτα τους πιασμενοι χερι-χερι
τις εναλλακτικες βραδυες εσωστρεφιας ή μπαλκονιας μαζωξης κοιταζω τις Γαιτο -μορφες σκιες του καμπαναριου . 4 καραφλοι κυριοι , οπρωτος μου θυμιζει το Λενιν ο δευτερος και ο τριτος κουστουμαρισμενους ληστες απο μικυ μαους.τους κοιτω αλλα δεν εχουμε συστηθει ακομα και εχει μπει πια καλοκαιρι.
στη πορταρα ακομα δε προσγειωθηκε κανεις ιπταμενος δισκος.
δεν ειδα Nothing στο ποστακι αυτο, ειδα somethings ομως..
μπορει να μη γραφεις συχνα, αλλα ακους και παρατηρεις κι εξελισσεσαι, κι ειναι αυτο καλυτερο..
εγω παλι συνεχιζω να μην μπορω να συγκεντρωθω, ουτε να γραψω, ουτε να διαβασω βιβλια..
αληθεια, ομορφο το νησι και τωρα..
αγαπητη λειλα , ηθελα να πω οντως my everyday everything αλλα τελικα επελεξα να ταιριαζει στο γλυκο τιποτα που ψιθυριζει η λεμονατη 🙂
θα φταιει ο καιρος λεω…..
φιλια πολλα
μου άρεσε ιδιαιτέρως η πολυτέλεια της απομόνωσης.
Να σου πω κάτι??
ο λόγος σου σε αυτό το ποστ κρύβει ποιητική δύναμη…μου θύμισες Δημουλά δε ξέρω γιατί!υπέροχη Μον…υπέροχη!
Ομορφη γραφή,με πολύ διεισδυτικό μάτι σέ ό,τι συμβαίνει γύρω,μ’αρεσε,δε σου το λέω για φιλοφρόνηση…
Καλημέρα από Ελλάδα…
μαρεσει το nothing που γινεται something που γινεται everything
chirine nour, ευχομαι «πολυτελεις» στιγμες σε οσους τις επιθυμουν, δινω ενα κλου:Λιοφαγος
γλαυκη darling , τη διαθεση οντως την εχω ..τα παραπανω δε ξερω!!!
thxxxx 🙂
vad, καλως ορισες λοιπον στη δροσια ??!! και μερσι για τα καλα σου λογια …του χρονου? θα εισαι παλι σε θερμα κλιματα?
λεμονατη, tu as tout dit!