κατευθυνομενοι νοτια (μερος 2ο)

Ο χρονος ουτως ή αλλως ξεφευγει απο τη χουφτα μας οπως η άμμος. Καθυστερησα αρκετα μπροστα σε ενα λογικά ευκολο ερωτημα : κλειστα παπουτσια ή ορειβατικά σανδαλια με καλτσα? Ειχε περασει το μεσημερι , εκανε ζεστη και επελεξα το δευτερο , κρυβωντας ενα ζευγαρι πορτοκαλι καλτσες στη τσαντα μου..

Απο τον Πανερμο και τις παρακειμενες παραλιες που αποδειχθηκαν ‘παντερμες’ αποφασισαμε να κινηθουμε ακομα πιο νοτια …και λιγο ανατολικα. Στο δρομο για Καλαντό, στη στροφή για Σπεδό, περασαμε μπροστά απο καποιον Φαραω που εχει στάνες ή καποιον βοσκό που εχει τρελα με τον Φαραώ.

Κατεβηκαμε απο το αυτοκινητο (εβαλα τις καλτσες μου) και αντικρισαμε τη θαλασσα στο βαθος, πολυ βαθος ομως. Αναμεσα, οχι χωματα και αγκαθια οπως με ειχαν προειδοποιησει αλλα ΒΡΑΧΙΑ με μερικα χωματα και αγκαθια. Αιτςςςςςςςςς

Ουχχχχχχχχχ

-Παπαστρουφ ειναι μακρια ακόμα?

Αιτςςςςςςςςς

Βαχχχχχχχχχ

-Παπαστρουφ φτανουμε ?

Να κοιτα! Απεναντι μας στο βαθος μια μυτη θαλασσας φωλιαζε αναμεσα στη πλαγιά και καμια πενηνταρια κατασπροι γλαροι, ελυναν τις διαφωνιες τους μεγαλοφωνως πανω στη σκουροχρωμη αμμο. Ο ηλιος εφτανε ισα ισα εκει που εσκαγε σιγανα το κυμα .

Πεσαμε κατευθειαν σε πρασινα …θωλα νερά . Η αγνοια μου εκανε αντιλαλο στη πλαγιά.

Η θαλασσα δε μου φανηκε καθαρή  και εβλεπα το αντηλιακό να διαλυεται στο νερο σε καθε μου βημα. Η επιφωτηση , ευτυχως, μου ηρθε αμεσα . Στις δυο ακρες της παραλιας αναβλυζει γλυκο νερο που χυνεται στη θαλασσα αλλαζοντας τη συσταση της και τη θερμοκρασια της.

Το νερο ηταν απιστευτα ζεστο στην επιφανεια του και κρυσταλινο πιο βαθια. Απο την σπηλια της Ρινας, ακουγα τα πουλακια που ειχαν φωλιασει στην εισοδό της . Εκανα ασκησεις θαρρους για να προχωρησψω αλλα συνετιστηκα οταν φανταστικα νυχτεριδες να πετουν πανω απο το κεφαλι μου και ετσι δε συνεχισα. Λαθος μου?

Χαζολογισα για αρκετη ωρα σαν αφροψαρο στο νερο, χωρις καμια περιτη κινηση, με πονουσαν οι αστραγαλοι απο την καταβαση.

Προφυλαγμενοι στον μικρο ορμο δε βλεπαμε ουτε καν την κορυφη του λοφου. Στη θαλασσα δε βλεπαμε κανεναν μεχρι που πλησιασε ενα καικάκι που αλλαξε ροτα μολις μας προσεξε καλυτερα. Μηνα Μαιο και αρχες Ιουνη, ειναι αληθεια, οτι κακομαθαινουμε και θελουμε παραλιες πριβέ και αμμο απατητη και νερα παγωμενα…

με αγαπη ενα δωρακι για μια παραλια με ‘υψηλο συντελεστη δυσκολιας’ αφιερωμενο στη j-t-t που ειχε τα γεννεθλια της το Σαββατο. Φτου να μη σε ματιασω ;-)))

framic, τα ξασπρισμενα κοχυλια που βρισκαμε στο δασος ζουν πανω στα δεντρα!