Στεκοταν στη μεση του λιμανιου και γελουσαν σαν τα πουλια. Γελακια μπερδεμενα με λεξεις και σκουντηματα. Ισιωναν τις ποδιες τους και τα μαντηλια τους. Ειχε μαζευτει κοσμος- για τη Γιορτη του ψαρα- απο κοντα και απο μακρια, ειχε φτασει με φουσκωτα, τη λατζα και το πλοιο της γραμμης για να ακουσει βιολια μεχρι το πρωι
διπλα στο λιμανι ηταν στρωμενοι παγκοι, ειχε πεσει η νυχτα και οι μορφες ειχαν λιγο απο την αιγλη που προσδιδει η απουσια καποιων χρωματων και η μυωπια
Τα βιολια αρχισαν και οι νεοι μπηκαν πιασμενοι χερι-χερι και στα δεκα βηματα κοβεται ο ηχος και τα φωτα. Τα βεγγαλικα αρχισαν να φωτιζουν το σκοταδι αποσπώντας την προσοχη μας αλλα δεν ηταν κατι που ειχε προγραμματιστει. Το ρευμα ξαναπεσε. Μια χρονια το γλεντι συνεχιστηκε με το κασετοφωνο μιας τεραστιας νταλικας. Ολο το βραδυ
Μετα, οι καλεσμενοι κυκλοφορουσαμε με πλαστικα κεσεδακια με ψαρολιχουδιες και ντακο, μια μικρουλα παρακολουθουσε απο πολυ κοντα τα βηματα των χορευτων θετωντας συνειδητα/ υποσυνειδητα ενα στοχο
φευγοντας κατευθυνομενη στην αλλη μερια του νησιου
με σταματησε Η μυρωδια απο την κακκαβια που ψηναν οι ψαραδες στα καικια τους. Το παξιμαδι ομως ειχε ηδη αποκτησει τουλαχιστον το διπλασιο ογκο στο στομαχι μου, η ρακι ειχε και εκεινη μηνυσει στον εγκεφαλο μου και απλα πηδηξα μεσα στο καικι να δω απο κοντα τα συστατικα της περιλαλιτης σουπας
φευγοντας τους αφησα να ακουν την «ουσιωδη» νοστιμια του φαγκριου και της δρακαινας, μπερδεμενη με τους ηχους του καπακιου που αναπηδα στην κατσαρολα, του στομαχιου που γουργουριζει και της κρητικης λυρας
αφησα στις ψιψινες ενα κεσεδακι με ψαρια και εκατσα απο μακρια να αναρωτιεμαι με εναν ουρανο πολυ γεματο αστερια
—
για τον Vad που μας κερασε ψαρια του Νειλου
καλο μηνα
chez mon double 