τυχαιο;δενομιζω

καποιες μερες βλεπω την πολυοροφη πολυκατοικια να εχει αραξει στο τελος της οδου Καναδα. ξερω τοτε οι προσωρινοι της ενοικοι εχουν χυθει απροσεκτα στη παλια πολη σαν ενα φλυτζανι καφε

τα φαγητα εχουν γευση κολιανδρο και κυμινο. αυτη τη μυρωδια με την οποια εχω εγκεφαλικη σχεση σχεδον υπαρξιακη γιατι καθε φορα που την αισθανομαι οι κορες των ματιων μου διαστελλονται και μαζι και η επιθυμια να θυμηθω εκεινο που εχω πια ξεχασει

στα κουδουνια τουρκικα ονοματα. στους 95 ενας παραγωγος σπερνει αναμεσα στις jazz μουσικες αγνωστες λεξεις

στη γειτονια, βιβλικες μορφες  καθονται ως αργα το βραδυ στα στενα πεζοδρομια με ενα μπουκαλι μπυρα που δε τελειωνει ποτε και με ενα τσιγαρο με ετοιμοροπη καυτρα, σαν σημεια στιξης στη μακροπεριοδο προταση που ειναι ο δρομος μας

οι γατες στεκονται αναμεσα τους σαν τις οξειες , τις δασειες και τις περισπωμενες

ο Σωτηρακης ειναι του σπιτιου. εχει τα ιδια χρωματα με τη γατα της μιστουνου, ευγενικο χαρακτηρα και επιμονο νιαουρισμα . το ονομα το δωσαμε εμεις. ειχαμε σκεφτει επισης το Σταυρος ή το Αργυρης. παντως οχι Φελιξ.

μενουμε στον εβραικο μαχαλα. στο πατωμα , γραφει 1912 ή 1914 στα εβραικα δε θυμαμαι καλά το κοιταξα στη wikipedia. ειναι δυνατο  ενα σπιτι που εζησε την αγωνια της φυγης ή του διωγμου να ειναι ενα απλο σπιτι με εισοδο στολισμενη με κοχυλια που φωτογραφιζουν οι τουριστες;

i should have known better. for several reasons it was not the perfect timing

απο το σπιτι δε βλεπω θαλασσα. βλεπω τα τειχη της πολης, ενα μιναρε και πολλα αλλα αλλά οχι τη θαλασσα. ισως να ηταν αδικο να βλεπω θαλασσα.  αυτη την εποχή  εχω την εντυπωση οτι για να μη παθουμε καταθλιψη πρεπει να κοιταμε ψηλα . οχι μπροστα. μπροστα ειναι σκοταδι και ενας λασπερος λακκος ή μια βαθια χαραδρα

Aκούω→ Ohtu Ilu ← των Tuule Kann / Jaak Sooaar από την Estonia

χ

επιτελους νοιωθω ενα μυλο στο κεφαλι μου. σκεψεις και εικονες πεφτουν βροχηδον, καταρρακτωδως και εγω να μη μπορω να τις συγκρατησω. ουτε να γραψω γιατι δεν εχω τις λεξεις, ουτε  να φτιαξω κατι, προσπαθησα.  μιλαω περισσοτερο τελευταια . αφηγουμαι. αλλα θελω να βλεπω και να με βλεπουν, να χρησιμοποιω τα χερια  γιατι δεν το εχω ακριβως. αυτος ο μυλος στο κεφαλι μου με ταραζει. σαν να κανω μετακομιση , σαν να καιω συνεχως τα κεικ, σαν να χτυπανε ολα τα τηλεφωνα μαζι σε ενα μεγαλο αδειονο γραφειο

κι ομως τελικα ειναι μονο εικονες

ισως αν ειχα μια μικρη βιντεοκαμερα, χωρις λογια θα εδειχνα απλα τι εννοω . προβατακια με τον λωρο να κρεμεται ακομα απο τον αφαλο τους χοροπηδουν στην ακρη του δρομου, αναβαθμιδες με γιγαντιαια λαχανα που μπορει να κρυβουν στα φυλλα τους μωρα, τον παππου  πανω στο γαιδαρο και να εχει πανιά αντι για σαμαρι και τον σκυλο δεμενο με σκοινι, μια παρεα ανεμογεννητριες στο αιολικο τους παρκο και τα βουνα της Ικαριας στο βαθος- οταν εχει ηλιο και νοτιά- αλλα τοτε βλεπεις τα παντα μεχρι  τα βραχια του Αζαλά

και εκεινη η μουσικη κουρελου?

στο βουβο τοπιο, τερμα θεου αρχη αλλαχ

γεματο στροφες που παλευουν για μια συχνοτητα . δεξιες στροφες και πιάνω ραδιο τουρκια με αμανεδες και τη βαρια προφορα μιας Τζεμιλέ και αριστερες ξανά δευτερο προγραμμα. αλλα ειναι τοσο αποτομες οι στροφες που ουτε μισο λεπτο δε κραταει η μια φωνη αρχιζει η αλλη, σαν εγω και ο αλλος, μια Τουρκια και μια νοτια Δανια, σα βοτκα ρεντμπουλ και τσιγαρο και βουτια στη θαλασσα και καταμεσημερο. ναι καπως ετσι.

παρομοιωση

σαν πολυ γλυκια μαρμελαδα, σαν πολυ πυχτο ρυζογαλο, σαν πολυ νερουλος χαλβας, σαν πολυ σιροπιαστο κανταιφι, σαν πολυ λαδεροι λουκουμαδες

κατι φταιει στη συνταγη

ή μηπως φταιει ο μαγειρας?

η πολη και οι αλλοι

οι πολεις μεγαλωνουν οπως και εμεις : ενηλικιωνονται, αναπολουν το παρελθον,

τα σκανε σε σε αισθητικους

και γυμναστηρια για να γινουν ομορφες,

κλεινονται στον εαυτο τους, το ριχνουν στο ποτο ή στα ψωνια,

κανουν πως δε ξερουν, ανοιγονται, περνουν κλιμακτηριο,

παλιμπαιδιζουν. Γερνουν οπως και εμεις.

Κοριτσια και αγορια καθονται οκλαδον κατω στις πλατειες με κουτακια cerveza- beer απο Πακιστανους πωλητες. Στριβουν τσιγαρα και εχουν το νου τους στις περιπολιες.

Στα κεφαλια τους κομμωση που βγηκε απο κοινωνιες αζτεκων και στο δερμα τους αναρριχονται τατουαζ σαν τον κισσο στις μαντρες.

Καταστηματα ειδικευονται σε τηλεκαρτες για ενα συγκεκριμενο μερος του πλανητη. Μερικα σεντς ισοδυναμουν με ενα μου λειπεις, φιλησε μου τα παιδ…

Με ονειρα απο αλλου και χωρις χαρτια σπρωχνουν τη γυαλινη πορτα καλυμενη με πολυχρωμες διαφημισεις για να ακουγονται καλυτερα κλεισμενοι σε ενα θαλαμο

Οι φοιτητες δε θελουν να φυγουν, σκηνοθετουν στιγμες ευτυχιας  στα μνημεια, γελωντας με προφορα και ασυνταξιες

γεμιζουν τοιχους μικροσκοπικων διαμερισματων με μηνυματα

και φυλανε σε ενα ραφι ενα μπουκαλι νερο απο τη Canalets που τους υποσχεται οτι θα γυρισουν

Οι δρομοι μυριζουν ουρα, οι αστεγοι δε μυριζουν τιποτα, κουκουλωνουν τις μυρωδιες με αλκοολ, το κεφαλι τους με χαρτοκουτα.

Ανοιχτοχρωμοι βορειοευρωπαιοι σε αναζητηση ηλιου, ζεστης και θαλασσας

μετεδωσαν τον ποδηλατικο ιο που εξαπλωθηκε ραγδαια στους γηγενεις που δε διεθεταν αντισωματα

Η θρυλικη  Barça δε χρειαστηκε κανενα κυπελλο για να πολλαπλασιασει την παρουσια της

η blaugrana παντα ανεμιζε στα καταλανικα μπαλκονια

και τα παιδια κλωτσουν τις μπαλες ως αργα τα καλοκαιρινα βραδυα στις γειτονιες οπου δε νυχτωνει αλλα ουτε δροσιζει.

Εξω απο το Macba οι φυλες των skaters επικοινωνουν στον αερα

ενω μεσα οι επισκεπτες χαζευουν το τοτεμ ενος αδιαμφισβητητου θεου

Διαβολικες φιγουρες σε υπαιθριο παγκο μου κανουν εντυπωση μια μερα πριν παρω τα βουνα

εντινοντας ακομα περισσοτερο την ταση να χανω την εισοδο

και την εξοδο

Divo Giulio- το ΄χει το ονομα

Η μουσική πεφτει αψογα σαν ενα καλοραμμενο ιταλικο κουστουμι. Τα πλανα αλληλοδιαδεχονται σαν πασες  ιταλου πασαδορου. Συνειδητοποιω οτι αυτο που θεωρουσα  ληψεις a la Tarantino οφειλονται μαλλον σε μια αισθητική της Mαφιας.

Δεκεμβρης .  Επι της Ακαδημιας σε ολη τη διαρκεια των γιορτων κλουβες των ΜΑΤ. Εμεις ως αρτι αφιχ8εντες επαρχιωτες αναζητουμε τα σημαδια απο αυτα που ειχαμε δει στην τηλεοραση τις προηγουμενες μερες. Ο καλος δημαρχος ειχε μεριμνησει σχεδον για ολα. Ο αερας ομως μυριζε πιπερι. Σαν φρεσκοτριμμενο με το μυλο πανω σε ενα πιατο αχνιστα gnocchi.

Στη μικρη αιθουσα του Οπερα, στριμωχθηκαμε στο σκοταδι. Στο διαλλειμα σκεπτομουν τα πλανα. Που και που ξεφευγα και το ματι μου επεφτε πανω στις ιδιαιτερα κομψες τσαντες και παπουτσια μερικων κυριων. Ιταλιδες ? Ειχα παρατηρησει οτι στη διαρκεια της ταινιας ακουγονταν γελια σε μερικες αμεταφραστες σκηνες.

Το El Divo πραγματευεται τη ζωη του Τζουλιο Αντρεοτι . Αμφιλεγομενη ηγετικη μορφη σημαδεψε την  μεταπολεμικη ιταλικη πολιτικη σκηνη. Φερει στην πλατη του (στην καμπουρα του) σκανδαλα, καταδικες , αθωωσεις, απαλαγες απο κατηγοριες. Διπλα του η Μαφια , η Εκκλησια, η Operazione Gladio, η γυναικα του. Οι σκεψεις του , το πολυτιμο αρχειο.

Ο Τζουλιο Αντρεοτι  για ολους ειχε ντοκουμεντα . Ο Τζουλιο Αντρεοτι εκανε αρκετες βουτιες με τη γλωσσα του στο μυαλο του πριν μιλησει. Οταν αποφασιζε να ανοιξει το στομα του τα λογια του ηταν λακωνικα. Καμια φορα δε χρειαζοταν καν. Οσοι τον γνωριζαν μπορουσαν απλα να ερμηνευσουν το τροπο που κινουσε τα χερια του.

Μια ταινια βαθια πολιτική  για την καυστικη ματια στην εξουσια και στους θεραπωντες της . Η αγαπημενη μου για την φετινη χρονια. Για τη θεικη στιγμη με το σκειτ που διασχιζει την αιθουσα. Για την ομολογια a la confezione. Και τον θεικο υπουργο Οικονομικων.

Σκηνοθεσια: Paolo Sorrentino

Τζουλιο Αντρεοτι: Toni Servillo (αψογος)

Soundtracks list  {[ ]} & original music : Teho Teardo
trailer {[ ]}

Σας παραπεμπω στην παρουσιαση του zamuc που ομως γινεται και βλεπει Μια ταινια την ημερα

ΜΗ ΦΕΥΓΕΤΕ εχω στα decks το τραγουδι των credits

υπαρχει παντα κατι που αφηνουμε φευγοντας

Το αποφασισαν τα αδελφια, ενα καλοκαιρι που ηταν στην Αθήνα, να δωσουν το σπιτι με το οικοπεδο αντιπαροχή για να κτιστεί πολυκατοικία.

Ο παππούς που είχε μεινει μόνος μετά το θανατο της γιαγιάς περασε τα τελευταια χρονια της ζωής του φιλοξενούμενος αρχικά στα σπίτια των παιδιών του αλλα γρήγορα η υγεία του επιδεινώθηκε και μπήκε σε οικο ευγηρίας.  Με αλλους ηλικιωμένους να κάνει παρέα. Ακόμα πιο γρηγορα όμως βαρέθηκε τις ανιαρές κουβεντες των γερόντων και έφυγε να συναντησει ξανά τη σύντροφο της ζωής του.

Πήγαν να μαζέψουν τα πραγματα. Μόνο κατι παλιά επιπλα και οικογενειακά κειμήλια πήραν τελικά. Τα υπόλοιπα τα αφησαν εκεί.

Οταν μπηκα στο σπιτι , ειχαν αφησει το κρεββατι , τα καδρα με τα τοπία , τις βουαλαζ ξεθωριασμένες κουρτίνες  που κρέμονταν στα παράθυρα . Στην κουζίνα υπηρχε ακόμα το τραπέζι με μουσαμαδένιο τραπεζομάντηλο. Πιατικά στα ντουλαπια. Το ποτηρι του παππου. Εκεινο που έπινε το πρωί το γαλα του με το παξιμαδι  ? Εκεινο που φυλαγε τα δοντια του?

Εκλεισα και εγω την πορτα και το παρεδωσα το κλειδί πισω στο γραφείο. Ενημερωσα οτι χρειαζοταν να πετάξουμε καποια πραγματα. Παλιατζουρες.

Μετα ανέλαβε το συνεργειο κατεδάφισης. Δε ξερω τι εκαναν. Μπορει να εβαλαν τη μπουλντόζα κατευθειαν, και αναμεσα στα γκρεμισματα να τσακισαν το τραπεζι της κουζινας , τα καδρα , το κρεββάτι.

Εμεινε μια τρυπα αναμεσα στα σπιτια. Η κουφαλα μετα την εξαγωγή φρονιμίτη. Θα επουλωθεί.

Ομως, στο ντουλαπι της κουζινας ειναι ακομα εκει και περιμενει, σε πεισμα των καιρων, της μπουλντοζας και του παλιατζή, το ποτηρι που φυλαγε ο παππους τα δοντια του. Ο παππους πεθανε αλλα το ποτηρι του ειναι ακομα εκεί.

οι λέξεις και ο Αλέξης (που τον λενε Πέρυ)

Μαζι μιλαμε λεξεις, για λέξεις, με λέξεις.

Μπαινοβγαινουμε σε δωματια και ανοιγουμε διαπλατα πορτες και παραθυρα. Γινεται ρεύμα , αλλά καθόμαστε ανάμεσα και δε φοβόμαστε μη κρυώσουμε. Περιμένουμε τη λέξη που θα μας βαρέσει κατακουτελα. Οι λέξεις ηχούν δυνατά και προκαλουν ευχαριστηση. Την ευχαριστηση που νοιωθει κανεις αναμεσα στα δαχτυλα οταν φοραει σαγιοναρες. Οταν μια γατα περπατάει πανω στην πλατη του. Οταν βυθιζει τις πατουσες στην αμμο. Οταν δεν αφηνει μια πληγη να κλεισει. Πρωτογονη και σπανια.

η μουσικη της απεραντοσυνης (ταξιδι στην Ισλανδια μερος 2ο)

Glossoli απο τους sigur ros (προφερεται σιγουρ ροουζ)

Προσπαθω να βρω μιαν αρχη για να σας ξετυλιξω το ταξιδι μου. Περνώ βιαστικά τις φωτογραφιες, το ημερολογιο , τις σκεψεις μου. Αραδιασμενα σε 3917 χιλιομετρα.

Οριζοντας σε 360 μοιρες,  βρυα που φυτρωνουν πανω σε παλια λαβα, βραχοι απ οπου κρεμονται αστραφτερες υδατινες κουρτινες, παγωμενες κοιλαδες που μεταμορφωνονται σε λιμνες-καθρεπτες , γη που κοχλάζει , που αχνιζει . Σιωπή παγωμενου αέρα, γιγαντιαια βιαστικά συννεφα, ταξιδι νωχελικων παγοβουνων.

αν μπορουσα να σκεφτω μια αισθηση , εκεινη θα ερχοταν απο την παιδική μου ηλικια, μεσα σ ενα φακελακι που οταν την ριχναμε στη γλωσσα μας εκανε μικρες συνεχομενες εκκριξεις -γαργαληματα στους γευστικους καλυκες και …μας επειθε οτι γινεται κατι Μαγικό εκει μεσα.

Μεχρι να επιλεξω τις φωτογραφιες δειτε αυτο το βιντεο μεχρι το τελος

EΔΩ περισσοτερα videos

Ενα mail με πολλαπλούς παραληπτες 3 χρονια πριν

Μολις εκανα εγχειριση. Δεν ειμαι πια στο χειρουργικό κρεββατι, με μετεφεραν στο θαλαμο, βλεπω αλλους ασθενεις. Απο το παραθυρο δε βλεπω τιποτα, παρα μονο τον ουρανο.

Αρχιζω να ανακτω όλες τις αισθησεις μου και να αισθανομαι τα μελη μου. Η επιδραση της αναισθησιας τελειωνει. Διαολε! Φωναζω τη νοσοκομα. Ποναω! Πονάω!

Ερχεται προς το μερος μου. Κοιταζει την καρτελα μου. Με κοιταζει.

Μια ηρεμιστικη! Διαολε! Μια ηρεμιστική! Σπαω. Δακρυα κυλουν στα μαγουλά μου, νοιωθω την απωλεια ενος κομματιού μου. Μια πληγη που αιμορραγει, που δε μπορω να γλυψω, να γιατρεψω με το σαλιο μου, που δε μπορω καν να δω.. Ποναω!

Οι νοσοκομες του οροφου σπευδουν, ανησυχες απο τις φωνες που αντηχουν δυνατά στο διαδρομο.

-ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ;

–Δε ξερω.

Δε σταματω παρα μονο οταν η νοσοκομα μπιξει τη συριγγα στη μπουκαλα με τον ορο που κρεμεται διπλα μου. Ποσο ηρεμει! Θεέ μου! Ποσο ηρεμεί…  

Εχω αναγκη απο τα placebo μου, τις ψευδαισθησεις μου , τις απογοητευσεις μου, τις ευτυχιες μου, τα χαχανά μου…εσάς.

Στην La Paz, σαν πας…

Δημοσιευω εντυπωσεις καταγεγραμμένες στο ημερολογιο ταξιδίου και εικονες en vrac. Η phd πήρε σιγουρα την κυριακατικη καθημερινη με ενθετο dvd της Μαγιας Τσοκλη 😉

Στις 5, στην υποδοχή, για ταξί με πρoορισμό το αεροδρόμιο της Santa Cruz. Υπνοβάτες. Té de coca στο αεροδρομιο, té de coca  στο αεροπλάνο. Απογείωση.

Προσγειωση. Πρωι, οχι τόσο νωρίς , η τελευταια όμως πτηση της ημερας γιατι αργοτερα οι ατμοσφαιρικές συνθηκες δε το επιτρεπουν. 3200 μετρα πανω απο τη θαλασσα. Χτισμενη σε μια χαράδρα. Κατέβηκα τις σκάλες στηριζόμενη στην κουπαστή. Μας συμβούλευσαν να συγκρατησουμε τον ενθουσιασμό μας και να μη βγουμε τρεχατοι. Περιεργαστηκα το τοπίο με το οξυγονο να περιοριζεται στα πνευμονια μου. Στο βάθος τα σύννεφα. Να στεκονται χαμηλα, σχεδον ακουμπισμενα στη γη . Σα φόντο σε πίνακα του Dali. Κατεβήκαμε με ταξι απο το Ceja στη La Paz.

Πρωτες Εντύπωσεις. Κατακοκκινες κατοικιες σκαρφαλωμένες, κρεμασμενες κατακορυφα στη χαραδρα. Ανθρωποι να κινουνται στις αποτομες ανηφοριες και τα σκαλοπατια. Μιλιουνια. Μικροσκοπικα λεωφορία.

Γυναικες με αστεια μαυρα καπελα του Σαρλώ. Υφασματα με εντονα χρωματα τυλιγμενα γυρω τους. Ηλιοκαμένα προσωπα. Ανθρωποι κρυμμενοι καταγής , αναμεσα σε πραγμάτιες , πορτοκαλόχρωμα, φρουτα, κονδυλωδη λαχανικά.

Μια απροσδιοριστη ασυναρτησια συναισθηματων, αισθησεων  και σκεψεων στο κεφάλι μου. Στο στομάχι μου. Η καρδια μου χτυπαει πιο δυνατα, μυρίζομαι φτωχια, βλεπω αδικία, ακούω κουραση. Θελω να μείνω ; Θέλω να φυγω;